Sohbet, muhabbet, tatlı konuşma anlamına gelen gasavan veya gasavan atma, Türk kültür tarihinde sosyal ortamlarda bir sosyalleşme, kültürleme ve kültürlenme aracı olarak kullanılmıştır. Günümüzde Akdeniz bölgesinde ve bazı Ege yörüklerinde görülen bu kültür aktarımı aracı, sözlü kültür geleneği açısından önemlidir. Yazılı geleneğin işlevini yerine getiren, temelde gözlemler ve anlatıcının veya bir başkasının başından geçen iyi veya kötü olaylara dayanan bu anlatı biçimi bazen taklit unsurunu bazen da abartı unsurunu kullanır. Bu nedenle, taklit unsuruna dikkat çekmek için anlatıcıya çoğu yerlerde mukallit adı verilir. Abartı ilavesi ise gasavan atma ifadesi ile yerini bulur. Mersin Üniversitesi’nde COŞKUN ve KIRMIZI (2016) tarafından yapılan bir çalışmada mukallitlere örnekleri bulmak mümkündür. (Karadeniz, DOI: 10.17498/kdeniz.2059) Antropolojik açıdan bakıldığında bu tür anlatımlar ve anlatıcıları Meddahlık ve Dede(m) Korkut ve Dede Korkut Hikâyeleri ile ilişkilendirmek mümkündür. Bu sosyo-kültürel olguyu fenomonolojik açıdan ele alırsak Her fenomen bir genomendir ilkesinden hareketle gasavan anlatma işinde Şamanlık genlerine rastlamak mümkündür. Gasavancıların anlatım tarzları ve kullandıkları sanatlar, anlatım ortamları, araçlar, kişisel özellikleri ve ocak olma gibi tedavi edicilik nitelikleri zihnimizde bir Şaman imgesi ve Şaman Töreni resminin izlerini taşıyan bir resim oluşmasına yol açmaktadır. Gasavancı anlatacak bir hikayesi olan, gözlemlerine dayalı düşünceler üreten, herhangi bir konuda kendini ifade etmek isteyen herkesdir. Gasavan ise sanat, fikir ve düşünce ürünlerinin hepsini içine alır. Ancak gasavanda hakaret, aşağılama, küfür gibi hoş olmayan tutum ve davranışlara yer verilmemelidir. Tüm canlıları içine alan Kul Haklarına halel getirmeyen her ürün gasavan yer alır.  Gasavan atılan birşey değildir. Tam tersine kendine göre kuralları olan bir düşünce ve anlatı ürünüdür.